Haga clic aquí para el texto en Español.
Hallo beste vrienden.
Ik ben Tattoo Jos uit Oss.
Deze internet site is een overzicht van wat ik in 42 jaar gemaakt heb aan tatoeages en schilderwerk. Ik heb in al die jaren natuurlijk veel meer werk gemaakt dan dat er op deze site te zien is. Maar als ik alles zou moeten plaatsen dan zou deze site veel te groot en onoverzichtelijk worden. Daarom heb ik gekozen voor de werkjes die ik zelf het leukste vond om te tonen. Momenteel ben ik gepensioneerd en woon ik in Spanje. Ik wil iedereen bedanken voor het vertrouwen wat ze mij gegeven hebben om zich lichamelijk te laten verfraaien met naalden en inkt.
Ik ben in April 1980 begonnen met tatoeëren. Het tattoo wereldje was toen veel ruiger dan nu. De humor ook!
Als je in de sixties of seventies van de vorige eeuw een tattoo wou, dan moest je daarvoor naar Amsterdam. Daar zat Tattoo Peter met een tattookelder midden op de wallen. Omdat hij een van de weinigen was die tatoeëerde had je weinig keus. Er zat nog een tatoeëerder in Rotterdam, en in Den Haag zat er ook een. Meer was er niet op dat gebied. Een heel verschil met tegenwoordig. Anno nu zit in iedere woonwijk wel een tattooshop.
Er gingen heel wat jongens vanuit Oss naar Amsterdam. Tattoo Peter was veruit de favoriet omdat ze dan na hun tattoobezoek nog even konden rondstruinen en doorzakken op de wallen. Dat was mooi meegenomen. Er viel altijd wat te beleven in de smalle straatjes waar de half blote dames achter de roodverlichte ramen zaten. De bananenbar op de wallen was ook erg populair. Als je daar niet was geweest dan was je ook niet in Amsterdam geweest! In de bananenbar zaten diverse striptease danseressen tussen de bezoekers aan de bar. Die dames deden dan verschillende kunstjes met bananen wat zeer gewaardeerd werd door de bezoekers. Dus daar moesten de jongens uiteraard ook even naar binnen. Degenen die daarna nog geld over hadden slenterden langs de ramen om een bevallig sletje uit te zoeken voor n goedkope wip. Dan was de avond pas ècht compleet en geslaagd!
Als je bij Tattoo Peter het trapje af naar beneden liep (je kwam vanaf de straat gelijk in zijn kelder) dan kwam het typisch herkenbare geluid van tattoomachientjes je halverwege al tegemoet. Je werd overigens niet door iemand van de zaak ontvangen of aangesproken. Het was de normaalste zaak om zonder afspraak naar binnen te lopen en een afbeelding uit te zoeken uit een van de vergeelde tekeningen die daar aan de muur hingen, om je daarna aan te sluiten bij de wachtenden tot je aan de beurt was. Als je tenminste niet te rumoerig was. Luidruchtigheid werd niet op prijs gesteld. Er waren wel eens van die toeristische sukkels die op hun vrijgezellenavond stevig gedronken hadden en in hun tocht langs de wallen-cafétjes voor de lol het tattookeldertje binnenliepen om wat gein te trappen en te vervelen. Deze lolbroeken kregen al snel het verzoek om de kelder te verlaten. Als dit genegeerd werd, wat meestal het geval was, dan werden ze met harde vuist via het smalle trapje naar buiten getimmerd door Peter en de zijnen, waarna ze hun gezellige `dagje Amsterdam` abrupt af konden breken om met kneuzingen en beurse plekken terug te lopen naar het station om met de laatste trein huiswaarts te keren.
Tattoo Peter gebruikte bij deze akkefietjes het liefst een van zijn hardhouten invalidekrukken die blijkbaar aangepast waren voor zulk soort gelegenheden. Er konden rake klappen mee worden uitgedeeld. Peter had een geamputeerd been en bewoog zich voort met deze ouderwetse krukken. Hij droeg geen prothese, dus één broekspijp bleef altijd leeg. Om deze niet nutteloos erbij te laten bungelen, had hij hierin een knoop gelegd tot aan het stompje bij zijn heup. De onbewuste gedachte aan een klassieke zeerover was moeilijk te weerstaan. Alleen het piratenschip schip ontbrak nog!
Je kon kiezen uit enkele variaties van een adelaar, enkele modellen van een anker, een schip, een zeemeermin, een panter met dolk door zijn kop, een hart, een doodskop of een roos. Meestal met een vaantje erbij waar je een naam naar keuze in kon laten zetten. Dat was alles! Een eigen ontwerp laten maken kwam helemaal niet aan de orde want dan was je een verwaande klootzak en kon je gelijk oprotten.
Als je dan eindelijk aan de beurt was kon je plaatsnemen in zijn `behandelstoel. Dat was een houten –recht toe recht aan- keukenstoel uit grootmoeders tijd. Hij zat zelf ook op zo`n stoel. Deze stoelen mochten er dan stukken minder elegant uitzien en minder comfortabel zitten, maar ze waren wel van een uitzonderlijk stevige kwaliteit. Ik vermoed dat ze in geval van nood ook uitstekend als slagwapen of als verdediging gebruikt konden worden, al heb ik hun dat eerlijk gezegd nooit zien doen. Dat meppen met die invalidekrukken op die toeristische sukkels wel!
Ik was aan de beurt, ik wou een roos op de binnenkant van mijn onderarm. Ik wees naar een van de afbeeldingen aan de muur. Het was traditie dat er vooraf afgerekend werd. Dat was een manier om er zeker van te zijn dat hij z`n geld kreeg. Er zaten wel eens van die grappenmakers tussen die een tattoo wouden laten zetten om naderhand te laten weten dat ze geen geld op zak hadden, met alle rottigheid die daarvan komt. Daarom moest iedereen van te voren betalen. Ik ging zitten. Er werd GEEN transfer gemaakt, en Tattoo Peter begon gelijk uit de vrije hand, zonder voorbeeld!, met zijn ratelende tattoomachine over mijn vel heen te scheuren alsof hij een crossmotor bestuurde. Mijn arm zat dik onder de inkt waardoor er niet meer te zien was wat erop kwam. Hij veegde alle smurrie eraf en de tattoo werd zichtbaar. Het was goed gelukt! Hij gebruikte bij mij geen transfer omdat hij al zo vaak rozen had gemaakt dat hij die wel kon dromen. Bij andere stukken gebruikte hij die wel uiteraard.
Ik heb verscheidene tattoos door Peter laten zetten. Die machientjes waar hij mee werkte waren niet zo`n zachtzinnige dingen als de machientjes waar men tegenwoordig mee werkt. Nee, het waren van die geniepige krengen waarmee je letterlijk een gat in een plank kon beitelen. De genezingstijd van een tattoo stond toen nog op gemiddeld 4 weken! Nu is dat hooguit 5 of 6 dagen. Tatoeëerders waren nog echte beulen! Tattooklanten waren echte Spartanen! Probeer dat maar eens uit te leggen aan de jongens en meiden die tegenwoordig al beginnen te jammeren als ze een naampje of lettertje op hun pols willen. Liefst met een verdovend zalfje erbij.
Ik kon goed tekenen en had al op jonge leeftijd verschillende schilder opdrachten gemaakt. vrienden van mij vroegen of ik daarom niet bij hun iets in hun vel kon prikken. Amsterdam was voor sommigen die geen auto hadden te ver weg, en niet iedereen had geld of zin, om na het tattoobezoek nog een kroegronde over de Wallen te maken. Want dat was nou eenmaal de traditie op zo`n tattoo avondje. Met de trein naar Amsterdam was ook geen optie. Treinreizen was over het algemeen niet populair onder het tattoovolk. Waarom was een raadsel, ze trokken er gewoon hun neus voor op. Ikzelf had ook een hekel aan braaf met de trein gaan. Als ik er nu op terugkijk had het te maken met zichzelf afzetten tegen de society. Al was men zichzelf daar niet altijd van bewust. Treinreizen was voor watjes, studenten en kantoorvolk. Het burgerlijke gepeupel waar je als getatoeëerde bink helemaal niet bij wilde horen. Laat staan om er een hele reis naast te gaan zitten in één coupe. Tattoos waren over het algemeen alleen geliefd bij de onderklasse van de samenleving. Nette burgers waren niet zo gecharmeerd van getatoeëerde lieden. Het was ordinair, ongepast en voor hun een teken dat die mensen niet deugden. Maar het omgekeerde was ook het geval. De onderklasse had weinig feeling met de zogenaamde fatsoenlijke burgerij. Deze werd gezien als hypocriet en men wou daar zeer zeker geen deel van uitmaken. Men onderscheidde zich van de keurige alledaagsheid door zichzelf een tattoo aan te laten meten.
Het was 1979 en omdat vrienden zolang bleven zeuren of ik niet eens wou gaan tatoeëren pakte ik een paar naalden uit een naaimachine, die soldeerde ik aan een staafje en zo prikte ik op verzoek kleine afbeeldinkjes. Dat ging erg primitief en langzaam en het resultaat was ook niet echt fantastisch. Na enkele experimentjes ben ik daarmee gestopt. Een korte tijd later maakte iemand mij attent op een tattoo-setje dat te koop was bij een zigeuner die op doorreis was. Twee versleten tattoomachientjes met originele tattoo inkt en een handvol A4-tjes met achterlijke kromme tekeningen. Die vuile flikker met zijn vetkuif en gouden tanden was er veel te duur mee, maar er was nergens anders iets op dat gebied te koop. Het hele tattoogebeuren was een gesloten wereldje waar je niet zomaar tussenkwam. De deal werd afgesloten op de parkeerstrook van het tankstation in Reek. Vlakbij bandenhandel De Molen. Ik ben met het spul naar huis gereden en heb toen alles op mezelf uitgeprobeerd. Een zwaluw met muzieknootjes op de binnenkant van mijn rechter kuitbeen. Daar kon ik het makkelijkste bij als ik mijn rechterkuit op mijn linkerknie legde. Het was mijn allereerste begin. Vrienden waren op de hoogte van mijn aanschaf en nog geen dag later kwamen er enkelen zich aanmelden om op hun te mogen oefenen. Ze hadden een goed vertrouwen in mijn artistieke kunnen. Ik was er volgens hun helemaal geknipt voor. Ik zat niet in de luxe positie om een leermeester te hebben. Maar ik deed het niet slecht. Ik maakte vanaf het begin al vrij aardige plaatjes. Ik had er als het ware feeling voor. Het was inmiddels April 1980 en de kwaliteitseisen waren nog niet zo hoog als nu. Sterker nog, daar had men nog nooit van gehoord want die bestonden nog niet.
Het was lekker`doorborduren`met een kratje pils erbij. Dat deed ik gewoon thuis in de huiskamer. Er werden moppen getapt en shagjes gerold. Regelmatig hoorde je het ploppen van kroondopjes die met n aansteker van de bierflesjes werden gerukt. De hond lag languit voor de kachel en uit de stereo klonk muziek van Status Quo en de Dolly Dots. Na enkele weken begon ik het tatoeëren aardig onder de knie te krijgen en in korte tijd waren er dagen bij dat ik tot s`nachts toe zat te prikken. Mijn klantenkring groeide al snel uit. Deze bestond grotendeels uit kermisklanten, woonwagenvolk, inbrekersgespuis, alcoholisten, muziekantentuig, geflipte kunstenaars, af en toe een hoer en voor de rest al het schorriemorrie dat mijlenver afweek van de maatschappelijk aanvaarde normen. Afijn, het was een reuze gezellige tijd !
De meesten kwamen aanrijden in vrachtwagentjes met lompen en oud ijzer nog in de laadbak
of gammele auto`s die op een sloopterrein niet zouden misstaan. Opel Kadet, Ford Taunus, Daf, Lada, Simca, kortom, alle`topmerken`waren vertegenwoordigd. Inclusief die met rotte chassisbalken en opgesneden banden. Een enkeling kwam aanrijden in een vette Camaro of een Thunderbird. Die jongens hadden het dan meestal gemaakt in zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.
Op een dag reed ik van het Supermarktje in ons dorp terug naar huis. De zon scheen er flink op los, en bij het café waar ik langs kwam zaten mensen buiten op het terras te genieten van het mooie weer. Ik was van plan om mijn boodschappen thuis in de koelkast te zetten en dan terug te rijden om bij het café op het terras te gaan zitten. Toen ik bijna thuis was zag ik tot mijn grote verbazing een grandioos wagenpark, zoals hierboven beschreven, vanaf mijn voordeur tot ver in de straat geparkeerd staan. De voertuigen stonden kriskras neergezet, half in de berm en half op straat, aan weerszijden van de weg. Je zou kunnen zeggen dat mijn klanten niet de meest voorbeeldige chauffeurs waren. Maar ach, wat dondert `t. Men zag het niet zo nauw!
Ze kwamen van overal vandaan en allemaal op de bonnefooi. Tattoos maken op afspraak bestond niet. Ze stonden gewoon onaangekondigd bij mijn deur te wachten. Zo kon het gebeuren dat je de ene dag geen klap te doen had en de andere dag liep het storm.
Sommigen waren met de veerpond van over de Maas en de Waal gekomen en hadden al een flink eind moeten rijden om bij mij te komen. Die wou ik niet zomaar weer wegsturen. En al zou ik dat wel gewild hebben dan gingen ze toch niet! Ik liet ze allemaal binnen en alles wat erbij kwam ook. Iets later op de dag kwam er een boer in een blauwe overal en zwarte rubberlaarzen binnenlopen. Hij klaagde dat hij er niet langs kon met zijn tractor. Wij woonden namelijk in een agrarisch gebied. Achter ons huis stonden de koeien van de buurman in de wei.
Toen ik ongemerkt dingen uit mijn interieur begon te missen (handig onder de jas mee te nemen spullen), ging ik een aparte kamer inrichten voor een echte tattoostudio aan huis. Als je dan door de voordeur binnenkwam ging je gelijk rechtsaf de studio in. De ergste jatters uit mijn klantenkring hoefden nu niet meer door het woongedeelte te lopen waar ik geen controle op had als ik aan het werk was.
Ik speelde in een band, trad drie keer per week op en ik schilderde veel. Had veel opdrachten en maakte ook veel decors en muurschilderingen in horecagelegenheden.
Ik was nooit van plan om van tatoeëren mijn beroep te maken. Ik beschouwde het als een leuke hobby en zag het niet als een serieus vak. Maar het hele gebeuren verliep nogal vanzelfsprekend en van het een kwam het ander. Toen mijn thuisstudio te klein werd begon ik een professionele tattooshop aan de Monsterstraat 13 in het oude centrum van Oss. In het pand waar ik in kwam te zitten, zat voorheen blow café `De Hobbit`. In het pand naast mij zat platenzaak `De Popshop`, en weer een deur verder zat worstelaar Henk van Hulst met zijn bar `Talk of Town`. Nadat het een blow café was geweest stond het pand al een tijdje leeg. Alle ruiten waren ingegooid en met planken dichtgetimmerd. Daar heb ik allemaal nieuw glas in laten zetten en ik heb alle raam en deur kozijnen fel rood geverfd. Het pand was lekker ruim en er zat een bar in. En een klein podium! Daarop hadden altijd bandjes gespeeld maar het was nu heel geschikt om er mijn werkplek van te maken. Vrienden die meegeholpen hadden met het opknappen en inrichten van de shop stelden voor dat het leuk zou zijn om een openingsfeestje te houden. Er werd ruimschoots bier, whisky, up en cola ingeslagen. Ik kwam op het idee om een motorfiets de shop binnen te rijden. Dat had ik ooit gezien in een Amerikaanse film. We pakten een van onze motoren en zetten die hoog bovenop een stevige tafel met stalen poten. Dat zou de blikvanger worden van het feest. Het zag er stoer uit.
Er waren nog geen mobieltjes, maar het nieuws ging snel rond dat er in de Monsterstraat iets te doen was wat je niet mocht missen. Er kwamen op die avond steeds meer mensen binnenlopen. Er werd `n stevig stukje muziek gedraaid. Er werd gezopen, gesnoven, gerookt en geblowd. De stemming zat er goed in. Ik was tussendoor gaan tatoeëren omdat ik dat niet kon laten. Alles bij elkaar was het een prettige chaos! Door de drukte gingen verschillende dames voor het gemak met hun kont op de rand van de tafel zitten waar de motorfiets op stond. Deze ging riskant aan het wankelen. Het zou geen reclame zijn als dat zware ding over een van de dames heen zou vallen. Ik liet de motor van de tafel halen en naar buiten rijden. Op gegeven moment stond er politie voor de deur. Ze vroegen wat ik hier allemaal van plan was, en of ik hier een vergunning voor had. Een tattooshop was een zeldzame nieuwigheid en helemaal niet zo geaccepteerd als tegenwoordig, daarom keken de agenten nogal wantrouwig naar mijn praktijken. Na wat heen en weer gepraat konden we doorgaan met de party, maar dan moest de muziek wat zachter gezet worden. Ik had de heren van de politie beleeft aangeboden iets mee te drinken, maar daar moesten ze niks van weten. Wat aanvankelijk een party was voor een clubje genodigden, liep drukker uit dan verwacht.
Ik ben sindsdien nog enkele malen verhuist en mijn laatste tattooshop was in de kromstraat 108 in Oss waar ik jarenlang met veel plezier gewerkt heb.
-Tattoo Jos-
Hola queridos amigos.
Soy Tattoo Jos de Oss.
Este sitio de Internet es un resumen de lo que he hecho en 42 años de tatuajes y pintura. En todos estos años, por supuesto, he realizado mucho más trabajo del que se puede ver en este sitio. Pero si tuviera que publicar todo, este sitio se volvería demasiado grande y desordenado. Por eso elegí las obras que más me gustaban para mostrar. Actualmente estoy jubilado y vivo en España. Quiero agradecer a todos la confianza que me han brindado para embellecerme físicamente con agujas y tinta.
Empecé a tatuar en abril de 1980. El mundo del tatuaje era mucho más duro que ahora. ¡El humor también!
Si querías un tatuaje en los años sesenta o setenta del siglo pasado, tenías que ir a Amsterdam para eso. Había Tattoo Peter con una bodega de tatuajes en medio de las murallas. Como era uno de los pocos que te tatuaba tenías pocas opciones. Había otro tatuador en Róterdam y también había uno en La Haya. No había nada más en esa zona. Toda una diferencia con respecto a hoy. Hoy en día hay un salón de tatuajes en cada área residencial.
Muchos muchachos fueron de Oss a Amsterdam. Tattoo Peter fue, con mucho, el favorito porque después de su visita al tatuaje pudieron pasear un rato y hundirse en las murallas. Esa fue una buena ventaja. Siempre pasaba algo en las calles estrechas donde las damas semidesnudas se sentaban detrás de las ventanas iluminadas con luz roja. El bar de plátanos en las murallas también fue muy popular. Si no hubieras estado allí, ¡tampoco habrías estado en Ámsterdam! En el banana bar, varias bailarinas de striptease se sentaron entre los visitantes del bar. Luego, las damas hicieron varios trucos con plátanos, lo que fue muy apreciado por los visitantes. Así que, por supuesto, los chicos también tenían que entrar allí. Aquellos a quienes les quedaba dinero después de eso, paseaban tranquilamente frente a las ventanas para escoger una zorra graciosa para un balancín barato. ¡Entonces la velada fue realmente completa y exitosa!
Si bajaste las escaleras de Tattoo Peter (llegaste directamente de la calle a su sótano), el típico sonido reconocible de las máquinas de tatuar te encontró a mitad de camino. Nadie del caso te recibió ni se dirigió a ti. Era lo más natural entrar sin cita previa y elegir una imagen de uno de los dibujos amarillentos en la pared, y luego unirme a los que esperaban tu turno. Al menos si no fueras demasiado ruidoso. No se apreció la sonoridad. Había una vez esas zorras turísticas que se habían tomado un trago fuerte en su noche de despedida de soltera y, en su recorrido por los cafés del barrio rojo, entraban en la bodega de tatuajes por diversión para divertirse y aburrirse. A estos divertidos pantalones pronto se les pidió que abandonaran el sótano. Si esto se ignoraba, lo que solía ser el caso, Peter y sus amigos los golpeaban con un puño duro a través de las estrechas escaleras, después de lo cual podían interrumpir abruptamente su agradable ‘día en Amsterdam’ para regresar con moretones y moretones. caminar hasta la estación para volver a casa en el último tren.
Tattoo Peter prefería usar una de sus muletas para inválidos de madera dura para estos asuntos, que aparentemente estaban adaptadas para tales ocasiones. Podría haber dado algunos golpes serios. Peter tenía una pierna amputada y se movía con estas muletas anticuadas. No llevaba prótesis, por lo que una pernera del pantalón siempre estaba vacía. Para que no colgara inútilmente, le había hecho un nudo hasta el muñón de la cadera. El pensamiento inconsciente de un corsario clásico fue difícil de resistir. ¡Solo faltaba el barco pirata!
Puede elegir entre algunas variaciones de un águila, algunos modelos de un ancla, un barco, una sirena, una pantera con una daga en la cabeza, un corazón, una calavera o una rosa. Por lo general, con un banderín donde podría tener un nombre de su elección. ¡Eso fue todo! Tener tu propio diseño hecho no era una opción en absoluto porque entonces serías un bastardo engreído y podrías irte a la mierda de inmediato.
Cuando finalmente fuera su turno, podría tomar asiento en su ‘sillón de tratamiento’. Esa era una silla de cocina de madera, sencilla, de la época de la abuela. Él también se sentó en una silla así. Estas sillas pueden parecer mucho menos elegantes y menos cómodas para sentarse, pero eran de una calidad excepcionalmente resistente. Sospecho que en caso de emergencia también podrían usarse excelentemente como armas cuerpo a cuerpo o como defensas, aunque sinceramente nunca las he visto hacer eso. ¡Eso es golpear con esas muletas discapacitadas a esos tontos turísticos!
Era mi turno, quería una rosa en el interior de mi antebrazo. Señalé una de las imágenes en la pared. Era tradicional que el pago se hiciera por adelantado. Esa era una forma de asegurarse de que obtuviera su dinero. Había una vez esos bromistas que querían tatuarse para después saber que no tenían dinero en el bolsillo, con toda la porquería que eso conlleva. Es por eso que todos tenían que pagar por adelantado. Me senté. NINGUNA transferencia se hizo, y Tattoo Peter comenzó inmediatamente a mano alzada, ¡sin ejemplo!, rasgando su traqueteante máquina de tatuar a través de mi piel como si estuviera montando una moto de cross. Mi brazo estaba cubierto de tinta por lo que era imposible ver lo que había en él. Se limpió toda la suciedad y el tatuaje se hizo visible. ¡Fue un exito! No usó una transferencia conmigo porque había hecho rosas tantas veces que podía soñarlas. Por supuesto que lo usó en otras piezas.
Peter me ha hecho varios tatuajes. Esas pequeñas máquinas con las que trabajaba no eran cosas tan suaves como las pequeñas máquinas con las que trabaja la gente hoy. No, eran esas perras astutas que literalmente podrías cincelar un agujero en un tablón. ¡El tiempo de curación de un tatuaje era en promedio de 4 semanas! Ahora son 5 o 6 días como mucho. ¡Los tatuadores seguían siendo verdaderos verdugos! ¡Los clientes del tatuaje eran verdaderos espartanos! Prueba a explicárselo a los niños y niñas que ya empiezan a lloriquear estos días cuando quieren un nombre o una letra en la muñeca. Preferiblemente con una pomada anestésica.
Era bueno dibujando y había hecho varios encargos de pintura a una edad temprana. amigos míos me preguntaron si por eso no podía ponerles algo en la piel. Amsterdam estaba demasiado lejos para algunos que no tenían automóvil, y no todos tenían el dinero o la inclinación para hacer un recorrido por los pubs del Barrio Rojo después de la visita del tatuaje. Porque esa era la tradición en una velada de tatuajes así. Tomar el tren a Ámsterdam tampoco era una opción. Los viajes en tren eran generalmente impopulares entre la gente del tatuaje. ¿Por qué era un misterio? Simplemente fruncieron el ceño. También odiaba ir en tren. Ahora que lo recuerdo, tenía que ver con denunciarse contra la sociedad. Aunque la gente no siempre fue consciente de esto. Los viajes en tren eran para los débiles de corazón, los estudiantes y la gente de la oficina. La mafia burguesa a la que no querías pertenecer siendo un jovencito tatuado. Y mucho menos perderse un viaje completo en un cupé. Los tatuajes generalmente solo eran amados por la clase baja de la sociedad. A los ciudadanos ordenados no les gustaban tanto las personas tatuadas. Era vulgar, inapropiado y para ellos una señal de que esa gente no era buena. Pero también sucedió lo contrario. La clase baja tenía poco sentimiento por la llamada burguesía decente. Esto fue visto como hipócrita y ciertamente no querían ser parte de eso. Se distinguieron de la pulcra cotidianidad al hacerse medir para un tatuaje.
Era 1979 y como mis amigos me molestaban durante tanto tiempo si ni siquiera quería empezar a tatuar, tomé algunas agujas de una máquina de coser, las soldé a un palo y así hice pequeñas imágenes a pedido. Eso fue muy primitivo y lento y el resultado no fue realmente fantástico. Después de algunos experimentos dejé de hacer eso. Poco tiempo después, alguien me llamó la atención sobre un set de tatuajes en venta en una gitana que estaba de paso. Dos máquinas de tatuar gastadas con tinta original para tatuar y un puñado de hojas A4 con dibujos torcidos. Ese sucio maricón con tupe y dientes de oro era demasiado caro, pero no había nada más en esa área a la venta en ningún otro lugar. Todo el tema del tatuaje era un mundo cerrado en el que no podías intervenir. El trato se cerró en la franja de estacionamiento de la gasolinera en Hediondo. Cerca de la tienda de neumáticos De Molen. Conduje a casa con las cosas y luego probé todo en mí mismo. Una golondrina con notas musicales en el interior de mi peroné derecho. La forma más fácil de hacerlo era poner mi pantorrilla derecha sobre mi rodilla izquierda. Fue mi comienzo. Los amigos estaban al tanto de mi compra y menos de un día después, algunos vinieron a practicar con ellos. Tenían buena fe en mi capacidad artística. Según ellos, yo estaba completamente hecho para eso. No estaba en el lujo de tener un tutor. Pero no lo hice mal. Hice muy buenas fotos desde el principio. Tenía un sentimiento por eso. Ahora era abril de 1980 y los requisitos de calidad no eran tan altos como ahora. De hecho, nunca habían oído hablar de ellos porque aún no existían.
Fue agradable bordar con una caja de cerveza. Acabo de hacer eso en la sala de estar en casa. Se contaban chistes y se enrollaban cigarrillos. Con frecuencia escuchaba el estallido de las tapas de las coronas que se arrancaban de las botellas de cerveza con un encendedor. El perro yacía tendido frente a la estufa, Status Quo y los Dolly Dots tocaban música en el estéreo. Al cabo de unas semanas empecé a cogerle el tranquillo a los tatuajes y en poco tiempo había días que me pinchaba hasta la noche. Mi clientela creció rápidamente. Esto consistía en gran parte en clientes de feria, gente de caravanas, chusma de ladrones, alcohólicos, músicos, artistas locos, alguna que otra prostituta y todo lo demás, esa inmundicia que se desviaba millas de las normas socialmente aceptadas. Bueno, ¡fue un momento muy divertido!
La mayoría de ellos llegaron en camiones con trapos y hierros viejos todavía en la parte trasera.
o autos desvencijados que no se verían fuera de lugar en un depósito de chatarra. Opel Kadet, Ford Taunus, Daf, Lada, Simca, en definitiva, todas las `marcas top` estuvieron representadas. Incluyendo aquellos con vigas del chasis podridas y llantas cortadas. Algunos llegaron en un Camaro gordo o un Thunderbird. Esos tipos normalmente habrían triunfado en cosas que no pueden soportar la luz del día.
Un día conduje a casa desde el supermercado de nuestro pueblo. El sol brillaba intensamente, y en el café por el que pasé, la gente estaba sentada afuera en la terraza disfrutando del buen tiempo. Planeé poner mis compras en el refrigerador en casa y luego conducir de regreso para sentarme en el café en el patio. Cuando estaba casi en casa, vi para mi gran sorpresa una flota grandiosa, como se describe arriba, estacionada frente a la puerta de mi casa en la calle. Los vehículos estaban cruzados, la mitad en el arcén y la mitad en la calle, a ambos lados de la carretera. Se podría decir que mis clientes no eran los conductores más ejemplares. Pero oh, qué diablos. ¡No se vio tan de cerca!
Vinieron de todas partes y todo según las especificaciones. Hacer tatuajes con cita previa no existía. Estaban esperando en mi puerta sin previo aviso. Así que podía pasar que un día no tenías nada que hacer y al día siguiente había tormenta.
Algunos habían venido en ferry desde el otro lado del Mosa y el Waal y ya habían tenido que conducir un largo camino para llegar a mí. No quería simplemente enviarlo lejos de nuevo. ¡Y aunque hubiera querido, no irían! Los dejé entrar a todos y todo lo que vino con ellos. Un poco más tarde ese mismo día, entró un granjero con un mono azul y botas de goma negras. Se quejó de que no podía pasar con su tractor. Vivíamos en una zona agrícola. Detrás de nuestra casa estaban las vacas del vecino en el prado.
Cuando comencé a extrañar cosas de mi interior sin darme cuenta (cosas que se pueden llevar cómodamente debajo de la chaqueta), comencé a configurar una habitación separada para un verdadero estudio de tatuajes en casa. Cuando entraste por la puerta principal, inmediatamente giraste a la derecha hacia el estudio. Los peores charlatanes de mi clientela ahora ya no tenían que caminar por las viviendas sobre las que no tenía control mientras trabajaba.
Tocaba en una banda, actuaba tres veces por semana y pintaba mucho. Tuvo muchos encargos y también realizó muchos decorados y murales en establecimientos de hostelería.
Nunca tuve la intención de hacer del tatuaje mi profesión. Lo consideraba un pasatiempo divertido y no lo veía como una profesión seria. Pero todo sucedió con bastante naturalidad y una cosa llevó a la otra. Cuando el estudio de mi casa se quedó pequeño, abrí un estudio de tatuajes profesional en Monsterstraat 13 en el casco antiguo de Oss. El edificio al que me mudé solía ser un café llamado ‘De Hobbit’. En el edificio de al lado estaba la tienda de discos ‘De Popshop’, y otra puerta más allá estaba el luchador Henk van Hulst con su bar ‘Talk of Town’. Después de haber sido un café de golpe, el edificio había estado vacío por un tiempo. Todas las ventanas estaban rotas y tapiadas. Hice instalar todos los vidrios nuevos y pinté todos los marcos de puertas y ventanas de color rojo brillante. El edificio era bonito y espacioso y había un bar en él. ¡Y un pequeño escenario! Las bandas siempre habían tocado en él, pero ahora era muy adecuado para convertirlo en mi lugar de trabajo. Los amigos que ayudaron a redecorar y amueblar la tienda sugirieron que sería divertido tener una fiesta de inauguración. Había abundante cerveza, whisky, refrescos y refrescos de cola. Se me ocurrió la idea de conducir una motocicleta en la tienda. Lo había visto una vez en una película americana. Tomamos una de nuestras motocicletas y la colocamos en lo alto de una mesa resistente con patas de acero. Ese sería el punto culminante de la fiesta. Parecía difícil.
Todavía no había teléfonos móviles, pero rápidamente se difundió la noticia de que había algo que no se podía perder en Monsterstraat. Más y más gente entró esa noche. Se tocó una pieza musical pesada. Se bebía, se esnifaba, se fumaba y se fumaba. El estado de ánimo era bueno. Empecé a tatuar en el medio porque no pude resistirme. en general, fue un caos agradable! Debido a la multitud, varias señoras se sentaron con el trasero en el borde de la mesa donde estaba parada la motocicleta. Éste vaciló arriesgadamente. No sería un anuncio si esa cosa tan pesada cayera sobre una de las damas. Saqué el motor de la mesa y lo conduje afuera. En un momento, la policía apareció en la puerta. Me preguntaron qué planeaba hacer aquí y si tenía un permiso para hacerlo. Un salón de tatuajes era una rara novedad y no tan aceptado como lo es hoy, por lo que los oficiales miraban mis prácticas con desconfianza. Después de hablar un poco pudimos continuar con la fiesta, pero luego hubo que bajar un poco la música. Cortésmente les había ofrecido a los señores de la policía algo de beber, pero ellos no querían saber nada de eso. Lo que inicialmente era una fiesta para un pequeño grupo de invitados resultó ser más concurrida de lo esperado.
Desde entonces me he mudado varias veces y mi último estudio de tatuajes fue en 108 Kromstraat en Oss, donde he disfrutado trabajando durante muchos años.
-Jos tatuaje-
